วิเวกสิกขาราม

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม มีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นเผาพันธ์ มีข้อสงสัยอยู่ว่า
1. บุพกรรมของพระมหาโมคคัลลานะ ในอดีตชาติที่ปลอมมาเป็นโจร ใช้ไม้ทุบพ่อและแม่ตายทั้งคู่ และในชาติสุดท้ายพระมหาโมคคัลลานะถูกโจรทุบตีกระดูกแตกละเอียด
1.1 อยากทราบว่าโจรกลุ่มนี้เคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรของท่านหรือเปล่า หรือเป็นพ่อแม่ท่านที่เคยถูกกระทำ
1.2 ถ้าไม่มีใครทำท่านจะหมดกรรมได้หรือไม่ โจรกลุ่มนี้กระทำเท่ากับว่าสร้างกรรมใหม่ แล้วเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรยังต้องรับกรรมนั้นอยู่หรือเปล่า

2. ไม่เจตนาเป็นกรรมหรือเปล่า หมายถึง เจตนาช่วยเหลือคนอื่นแต่ทำให้เขาได้รับความเดือนร้อนจนถึงความตาย

3. ทำอย่างไรไม่ต้องกลับมาเกิดอีก ต้องเข้าถึงพระอรหันต์อย่างเดียวหรือไม่
3.1 ไม่บวชเป็นพระ เป็นปุถุชนมีสิทธิ์เข้าถึงนิพพานได้หรือไม่
3.2 ต้องบำเพ็ญเท่าไร(กัลป์) ถึงไ้ด้พระอรหันต์

เรื่องของกรรมไม่ขอตอบ เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้า

ทำอย่างไรไม่เกิดก็ทำลายสิ่งที่ทำให้เกิด คือ อวิชชา

ไม่ต้องบวชก็สามารถเข้าถึงได้

ตามปกติก็ 100000 กัลป์ แต่ไม่ต้องสนใจอดีต ปัจจุบันมาเจอคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว

เอาปัจจุบันให้แจ้ง

ตอบถูกต้องแล้วทุกอย่างครับ ขออนุโมทนาด้วย

(เรื่องกรรมเป็นเรื่องพุทธวิสัย ปัจจุบันชอบมีผู้ตอบปัญหากรรมกันเป็นล่ำเป็นสัน บางทีผิด บางทีถูก ทั้งนี้เพราะไปล่วงล้ำสิ่งอันเป็นพุทธวิสัย เพราะพระพุทธเจ้าตรัสไว้แล้วครับว่า ความละเอียดในกรรม เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าเท่านั้นถึงจะเข้าพระทัยได้อย่างแจ่มแจ้งทุกแง่มุม ฉะนั้น หน้าที่เรามีเพียงไม่ทำกรรมชั่วทุกประการ ทำแต่ความดี และทำจิตใจให้บริสุทธิ์ ลด ละ เลิกโลภ โกรธ หลง ครับ)

สาธุ สาธุ สาธุ ขออนุโมทนาสาธุกับคำเฉลยของคุณ wiweksikkaram.hi5 ด้วยครับ ตอบได้ชัดแจ้ง กระจ่างยิ่งนัก

ด้วยความที่เคยอ่านมาบ้างเรื่องของฆราวาสที่บรรลุอรหันต์ ขอยกตัวอย่างสั้นๆ คือ เรื่องของ พาหิยะ ฆราวาสที่ฟังธรรมด้วยธรรมะที่สั้นๆว่า จงอย่ายึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวงเลย เพียงเท่านี้ก็บรรลุเป็นพระอรหันต์ หลักจากนั้นก็ทูลขอบรรพชากับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าจึงให้ไปหาบาตร หาจีวรมาก่อน ขณะที่กำลังหาบาตร หาจีวรอยู่นั้นก็โดนวัวชนตายเสียก่อนบวช พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญว่า พาหิยะ เป็นยอดของพระสาวกที่ตรัสรู้เร็วที่สุด


ลองอ่านเรื่องฉบับยาวได้ด้านล่างครับ


28-พระพาหิยเถระ
เอตทัคคะในทางขิปปาภิญญา

พระพาหิยะ เกิดในวรรณแพศย์ ตระกูลกุฎุมพี แคว้นพาหิยะ คงจะเรียกชื่อท่านตามชื่อ
แคว้น เมื่อเจริญวัยขึ้นได้ประกอบอาชีพค้าขายตามบรรพบุรุษ เนื่องจากมีถิ่นฐานอยู่แถบชายฝั่ง
ทะเล จึงอาศัยเรือเดินทะเลบรรทุกสุวรรณภูมิ อันตั้งอยู่ในแคว้นกัมโพชะ อินเดียตอนเหนือ ท่า
จอดเรือรับส่งขนถ่ายสินค้าที่ท่าเรือสุปปารกะ ในอปรันตชนบท

เรือแตกแต่รอดตาย
การเดินเรือค้าขายเป็นไปตามปกติตลอดมา แต่วันหนึ่งขณะที่เรือกำลังเล่นอยู่ในทะเล
ใกล้จะถึงท่าสุปปารกะ ได้มีลมพายุเกิดคลื่นใหญ่ซัดเรืออับปางลงลูกเรือตายทั้งหมด พาหิยะ
คนเดียวเท่านั้นที่อาศัยเกาะแผ่นกระดานสามารถพยุงกายมิให้จมน้ำตายเป็นเหยื่อปลาในทะเล
พยายามกระเสือกกระสนประคองกายเข้ามาถึงฝั่งที่ท่าสุปปารกะได้ แต่พาหิยะก็มาถึงท่าเพียงตัว
เท่านั้น เสื้อผ้าที่สวมใส่หลุดหายไปในทะเล เหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่า
ณ บริเวณท่าเรือสุปปาระกะนั้น มีพ่อค้าประชาชนหนาแน่น เพราะเป็นศูนย์กลางการ
ขนถ่ายสินค้าและการค้าขาย พาหิยะ นอนหมดแรงอยู่ที่ชายฝั่งทั้งหิวทั้งเพลีย นอนคิดหาหนทาง
เพื่อเอาชีวิตรอดต่อไป แต่รู้สึกเขินอายที่ร่างกายเปลือยเปล่า ไม่มีสิ่งใดปิดบังร่างกายเลย จึงใช้
เปลือกไม้บ้างใบไม้บ้าง เท่าที่จะหาได้มาทำเป็นเครื่องปิดบังแทนเครื่องนุ่งห่ม และได้เข้าไป
อาศัยร่มเงาที่ศาลเทพารักษ์แห่งหนึ่งใกล้ ๆ บริเวณท่าเรือสุปปารกะนั้น พอความเหนื่อยเพลีย
บรรเทาลงแล้ว จึงถือแผ่นกระเบื้องเที่ยวขออาหารจากชาวบ้าน


อรหันต์เปลือย
ในยุคสมัยนั้นคำว่า “พระอรหันต์” เป็นคำที่ประชาชนกล่าวขานกันทั่วไปว่า มีอยู่ที่
โน่นบ้าง มีอยู่ที่นี่บ้าง แต่ก็ยังไม่มีผู้ใดได้เคยพบพระอรหันต์จริง ๆ เลย พอได้เห็นพาหิยะผู้นุ่ง
เปลือกไม้ มีร่างกายผ่ายผอม ถือแผ่นกระเบื้องเดินมาในลักษณะอย่างนั้น ต่างก็พากันเข้าใจว่า
“นี่แหละ คือ พระอรหันต์” ดังนั้นจึงพากันให้อาหารบริโภคอย่างอุดมสมบูรณ์ พร้อมทั้งเสื้อผ้า
เครื่องนุ่งห่ม ทำให้พาหิยะมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้น แต่พาหิยะปฏิเสธไม่ยอมรับเสื้อผ้ามา
สวมใส่ เพราะเกิดความคิดว่า “ถ้าสวมใส่เสื่อผ้าแล้ว จะทำให้เสื่อมจากลาภสักการะ” อีกทั้งก็
เริ่มเข้าใจผิดคิดว่าตนเป็นพระอรหันต์จริง ๆ จึงดำรงชีวิตและปฏิบัติตนไปตามนั้น ใบไม้และ
เปลือกไม้ที่แห้งไปก็เปลี่ยนใหม่ ด้วยเหตุนี้ท่านจึงได้นามต่อท้ายชื่อของท่านว่า “ทารุจิริยะ”
และเรียกชื่อท่านเต็ม ๆ ว่า “พาหิยทารุจิริยะ” ซึ่งแปลว่า พาหิยะผู้มีเปลือกไม้เป็นเครื่องนุ่งห่ม
และท่านได้ดำเนินชีวิตโดยทำนองนี้เรื่องมาเป็นเวลานาน


พระพรหมมาเตือนให้กลับใจ
วันหนึ่ง ได้มีพระพรหม ผู้เคยเป็นสหายเก่าที่เคยปฏิบัติธรรมร่วมกันในอดีตชาติกับ
พาหิยะ และได้บรรลุธรรมถึงชั้นอนาคามิผล เมื่อตายแล้วได้ไปเกิดในพรหมชั้นสุทธาวาส ได้
ติดตามดูพฤติกรรมของพาหิยะมาตลอด เห็นว่าสหายกำลังปฏิบัติผิดทาง ดำเนินชีวิตด้วยการลวง
โลก ซึ่งจะทำให้เขาไปเกิดในทุคติอบายภูมิ จึงลงมาเตือนให้สติว่า
“พาหิยะ ท่านไม่ใช่พระอรหันต์ บัดนี้ พระอรหันต์ที่แท้จริงเกิดขึ้นแล้วในโลก ขณะนี้
พระองค์ประทับอยู่ ณ พระเชตะวันมหาวิหาร เมืองสาวัตถีแคว้นโกศล”


เดินทางทั้งวันทั้งคืน
พระหิยะ ได้ฟังคำเตือนของพระพรหมผู้เป็นสหายเก่าแล้วเกิดความสลดใจในการกระทำ
ของตนเอง รู้สึกสำนึกผิดเลิกละการกระทำนั้น และเกิดความปิติยินดีที่ทราบว่า พระพุทธเจ้าเกิด
ขึ้นแล้วในโลก จึงรีบออกเดินทางจากท่าเรือสุปปารกะ มุ่งสู่เมืองสาวัตถี ซึ่งมีระยะทางถึง ๑๒๐
โยชน์ (๑๙๒ กม.) ท่านเดินทางทั้งวันทั้งคืนอย่างรีบร้อน เพื่อเข้าเฝ้าพระบรมศาสดาให้เร็วที่สุด
เพราะไม่รู้แน่ว่าความตายจะมาถึงเมื่อใด ท่านเดินทางมาถึงเมืองสาวัตถี ในเวลารุ่งเช้าแล้วรีบ
ตรงไปยังพระเชตวันมหาวิหาร เมื่อได้ทราบว่า ขณะนี้พระบรมศาสดา เสด็จเข้าไปบิณฑบาตใน
เมือง จึงรีบติดตามไปในเมืองและได้พบพระผู้มีพระภาคกำลังเสด็จบิณฑบาตอยู่ ด้วยความปีติ
ยินดีอย่างที่สุดได้เข้าไปกราบแทบพระบาทแล้ว กราบทูลขอให้ทรงแสดงธรรมให้ฟัง พระพุทธ
องค์ตรัสห้าวว่า “พาหิยะ เวลานี้ มิใช่เวลาแสดงธรรม”


ตรัสรู้เร็วพลัน
พาหิยะ ได้พยายามกราบทูลอ้อนวอนถึง ๓ ครั้ง พระบรมศาสดา จึงทรงแสดงพระธรรม
เทศให้ฟัง โดยตรัสสอนให้สำรวมอินทรีย์ คือ เมื่อเห็นรูปก็สักแต่ว่าเห็น ได้ยินเสียงก็สักแต่ว่า
ได้ยิน ได้กลิ่นก็สักแต่ว่าได้กลิ่น ลิ้มรสก็สักแต่ว่าลิ้มรส และสัมผัสสักแต่ว่าสัมผัสเท่านั้น อย่า
ยินดียินร้ายในสิ่งเหล่านั้น และหมั่นสำเหนียกศึกษาในไตรสิกขา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา อยู่เป็น นิตย์
พาหิยะ ส่งกระแสจิตไปตามกระแสพระธรรมเทศนา ก็ได้บรรลุพระอรหัตผลในทันที
ท่านได้กราบทูลขออุปสมบท แต่พระพุทธองค์ทรงทราบด้วยพระญาณว่า ในอดีตชาติท่าน
พาหิยะ ไม่เคยทำบุญสงเคราะห์พระภิกษุสามเณรด้วยบาตรและจีวรเลย เมื่อบวชแล้วบาตรและ
จีวรที่จะเกิดด้วยบุญฤทธิ์ ก็จะไม่มีจึงรับสั่งให้ท่านไปหาบาตรและจีวรมาให้ครบก่อน และใน
ขณะที่ท่านกำลังแสวงหาบาตรและจีวรอยู่นั้นได้ถูกอมนุษย์ผู้เคยเป็นศัตรูกันมากแต่อดีตชาติ เข้า
สิงร่างแม่โคลูกอ่อนวิ่งเข้าขวิดท่านตาย จึงถือว่าท่านนิพพานตั้งแต่ยังไม่ได้บวช
พระพุทธองค์ เสด็จกลับจากบิณฑบาต ทอดพระเนตรเห็นศพของท่านนอนอยู่ริมทาง
จึงรับสั่งให้ภิกษุที่ติดตามเสด็จมา จัดการฌาปนกิจให้ท่าน และทรงยกย่องท่านในตำแหน่ง
เอตทัคคะ เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลาย ในทาง ขิปปาภิญญา คือ ตรัสรู้เร็วพลัน

อนุโมทนาสาธุ ทั้งคำถามและคำตอบค่ะ