กลอนเดินดง … โดยคุณแม่จันดี โลหิตดี (วัดป่าบ้านตาด)
แถว 1 แถว 2 แถว 3
ตัวดิฉันเดิน ๆ มา กาเว้าวอนน่าจับใจ มีไก่ป่าเป็นฝูง ๆ เสียงมันขันก้องกังวาล สมันกวางแลอีเก้ง ร้องเปล้ง ๆ ตามพงไพร
เดินดงในพงไพร เสียงจั๊กจั่นเลเรไร มีกระจงพร้อมตระกวด ร้องซวด ๆ ในพงไพร ลิงขาวและลิงแดง กระโดดเต้นตามเถาวัลย์
เดิน ๆ เป็นวัน ๆ ใจกระสันคิดถึงบ้าน เดินป่าในไพรสณฑ์ เสียงนกร้องก็ยืนฟัง มองสัตวป่าน่าสังเวช สลดใจน่าทุเรศ (สงสาร)
นกร้องก็วีวอน น่าออนซอนจากเคหัง มันร้องว่าเร่งขวนขวาย ๆ ทำความเพียร จิตใจก็คิดสั้น ใจกระสันคิดถึงบ้าน
แมงง้วงและแมงอี ร้องวี ๆ ก้องกังวาล เกิดเป็นคนแสนประเสริฐ อย่านอนใจเร่งขวนขวาย ตัวข้านี้คนเข็ญใจ แสนลำบากทั้งกายา
คิดหลังก็คิดหน้า แทบน้ำตาจะกระเด็น ฟังแล้วสะดุ้งใจ นกแท้ ๆ ร้องเตือนเรา ท้อใจในพงไพร แสนพะวงบ่เว้นวาย
เดินป่าเพื่อประสงค์ ธรรมดวงเลิศประเสริฐแล คิดสงสารสัตว์เลื้อยคลาน ทั้งในน้ำและบนบก เสียงเสือร้องฮาวฮือ ใจห่อเหี่ยวสะดุ้งกลัว
เดินดงตามพงไพร ตามลำห้วยแลเหวชัน (ซ้ำ) ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย เที่ยวแวกว่ายในสงสาร (วัฏฏะ) ถึงกลัวก็ต้องทน สาละวนก็ต้องสู้
จิตใจเกิดกระสัน เดินคนเดียวเฉลียวใจ ล้วนแล้วแต่มีกรรม ต้องชดใช้จึงหมดกรรม ที่นี่ก็เดือนหงาย มองเห็นเสือลายพาดกลอน
เดินไพรก็แสนยาก ทั้งลำบากกายแลใจ ขอหยุดไว้เพียงแค่นี้ เรื่องใช้กรรมมีมากมาย ก็ยืนปลงอนิจจา สังขาราไม่เที่ยงตรง
ประสงค์แล้วก็เดินมา ทั้งป้า - อาก็ได้จาก อธิบายจบไม่เป็น โลกอันนี้ อนิจจา หนุ่มแก่ย่อมจักปลง ชีวิตม้วยอย่าสงกา
แสนลำบากก็ต้องทน สิ่งอาลัยพาจำจน ที่นี้ ก็สิ้นรัก จากที่พักมานานแล้ว จะขอย้ายคืนสู่บ้าน สถานเดิมที่จากมา
ตัวดิฉันเปรียบเหมือนมะลิจันทร์ ใจกระสันต่อการะเกด มีกระรอกร้องเปรี้ยบ ๆ กระโดดเต้นโหนเถาวัลย์ ลากล้วยไม้ในไพรสณฑ์ ทั้งลำดวนหอมหวลไกล
เดินป่าในไพรสณฑ์ ใจกังวลห่วงกายา (ซ้ำ) ผีเสื้อบินเพลิน ๆ (แสนสวย) ยังเจอแย้โฉบไปกิน (ซ้ำ) ลาดอกไม้ชื่อมันปลา ทั้งจำปีขอลาจาก
มองดอกเกดบานตามดง ตามพงไพรอรัญญา ตัวแย้อยู่รูดิน ยังโฉบกินของบินได้ กระดังงาที่หอมหวล ชักชวนใจให้ร่าเริง
เสียงกาก็เว้าวอน เสียงแมงซอนก็วีวี มันลำบากแสนจะทน ยังไม่พ้นเดรัจฉาน ตัวดิฉันลาพงไพร ทั้งอาลัยแลอาวรณ์
ในไพรกว้างนา ๆ มี พร้อมทั้งช้างและหมีเม่น เกิดเป็นสัตว์แสนลำบาก ทั้งทุกข์ยากแลหิวโหย ในคราวจะจำจาก พรากพงไพรสู่เคหัง
มีกระต่ายมีทั้งเต่า ทั้งพังพอนพร้อมกะเลน รำคาญด้วยบาทา ตามมรรคาไม่มีภัย ไม่อยากจากก็จำใจ โลกอันนี้อนิจจัง
ค้างคาวบินหวลโหน ตามในถ้ำและเงื้อมผา ขอให้ดงพงไพร อันใหญ่กว้างจงเจิรญ (ซ้ำ) สัตว์ป่านานามี บ่างชนี ร้องโหยหวล (ซ้ำ) โอดโอย ตัวดิฉันขออำลา คืนสู่บ้านสถานเดิม (ซ้ำ)
ลาดอกไม้ชื่อนวลจันทร์ นับแต่วันจะห่างไกล.